Liedtekst

De Hollandse berg

Net als vele landgenoten

Voel ik me pas echt een grote

Als ik hoor bij al die drommen

Die de Alpe d’Huez beklommen

 

Dus begin ik vol vertrouwen

Uitgezwaaid door mooie vrouwen

Aan de helse tocht der tochten

Met z’n eenentwintig bochten

 

Al meteen vanaf de voet

Knaagt de helling aan mijn moed

’t Eerste stuk is heel gemeen

Door bocht eenentwintig heen

 

[Chorus ]

En in elke bocht dat bord!

Met z´n sombere getallen

Over hoe ’t nog zwaarder wordt

Die je stemming steeds vergallen

 

‘t Blijft nog even tien procent

Maar je raakt eraan gewend

‘k Heb nog nauwelijks verval

En daar is bocht twintig al

 

Daarna wordt het minder zwaar

Nog een vrij kort stukje maar

En ik ga de zegen zien

Van bocht nummer negentien

 

‘k Voel mezelf nog steeds een harde

Klimmend naar het dorp La Garde

‘k Laat een roekeloze lach zien

Bij het ronden van bocht achttien

 

Dan, het dorp de rug toe kerend

Wordt mijn slag al minder verend

Lullig dat ik even grien

Stampend naar bocht zeventien

 

Nu, weer naar La Garde toe,

Voel ik me oneindig moe

En daar laat zich al de stress zien

Van die duivelse bocht zestien

 

Als ‘k La Garde weer verlaat

Ga ik bijna van m’n graat

Op het lange, rechte stuk

Naar bocht vijftien zit ik stuk

 

‘k Schakel nog een tandje terug

En de pijn kruipt in m’n rug

Als ik afgemat kan neerzien

Op het asfalt van bocht veertien

 

Al m’n kracht wordt weggezogen

En het snot komt voor m’n ogen

Ik moet lang uit de pedalen

Wil ik nog bocht dertien halen

 

Als de route weer verandert

En door ‘t bos omhoog meandert

Denk ik, God wat een gedrocht

Zwalkend door de twaalfde bocht

 

’t Gaat nu sneller heen en weer

Maar mijn hele lijf doet zeer

Grote twijfel aan mezelf

Overvalt me bij bocht elf

 

Wankelend het bos weer uit en

Met totaal verzuurde kuiten

Ben ik hopeloos gezien

Bij het ingaan van bocht tien

 

Keren en het bos weer in

Met gezonde tegenzin

Nooit kwam ik mezelf zó tegen

Als bij ’t nemen van bocht negen

 

In de schaduw van de bomen

Kan ik iets op adem komen

Krijg ik weer een beetje kracht

Kruisend buitenom bocht acht

 

Met de zon weer op m’n kop

Krijg ik last van hongerklop

Wat is dit een hondenleven

Kreun ik, stampend door bocht zeven

 

Nu, met pijn in elk gewricht

Krijg ik woningen in zicht

Langs het kerkje van Huez

Ben ‘k al bijna bij bocht zes

 

Linksomkeert het dorp weer in

Eén keer nog de beuk erin

Met mijn afgebeulde lijf

Scoor ik toch maar mooi bocht vijf

 

Als ‘k Huez de rug toe keer

Kan ik werkelijk niet meer

Wat is hiervan het plezier

Overweeg ik bij bocht vier

 

Bijna had ik ‘t opgegeven

Maar dan kom ik weer tot leven

Als ik daar mijn einddoel zie

In de verte bij bocht drie

 

Dan, ineens, een fotograaf

‘k Recht mijn rug en glimlach braaf

’t Valt me eigenlijk best mee

De beklimming naar bocht twee

 

Ik begin alvast te stralen

Bij ’t besef dat ik ’t ga halen

Vóór de finish zit alleen

Nog een rottige bocht één

 

[Laatste Chorus]

En daar is het laatste bord!

Met z’n sombere getallen

Maar hoe zwaar het ook nog wordt

’t Kan de pret niet meer vergallen

 

‘k Ga volledig uit m’n dak

Als ‘k de laatste helling pak

Wie de Alpe bedwingen kan

’s Immers pas een echte man!

 

© Wim van Campen/24 juli 2009